Ο φίλος μας, ο αρχηγός μας, ο συμπαίκτης μας, ο σύντροφος μας... Ο Σίμον Κιάερ

ΠΗΓΗ: www.sdna.gr ( Βάσω Πρεβεζιάνου)

 

Πόσο σπουδαίο είναι να ανήκεις σε μια ομάδα. Και πόσο υπέροχο είναι να έχεις για αρχηγό σου αυτόν τον άνθρωπο που το απόγευμα του Σαββάτου έκανε όλα όσα έπρεπε να κάνει ένας ηγέτης… Ο Σίμον Κιάερ πρώτος έτρεξε δίπλα στον Κρίστιαν Έρικσεν για τις πρώτες βοήθειες, έσπευσε με ψυχραιμία να σταθεί στο πλευρό της συντρόφου του και έδωσε εντολή στους άλλους παίκτες να προστατεύσουν τον συμπαίκτη τους. 

Δεν είναι τίποτα αυτονόητο. Στην πιο δύσκολη στιγμή, εκεί που όλοι μπορεί να καταρρεύσουν, κάποιος πρέπει να βγει μπροστά. Και δεν μπορούν να το κάνουν όλοι. Ίσως είναι ελάχιστοι αυτοί οι άνθρωποι που καταφέρνουν να διαχειριστούν τόσο άψογα, τόσο υποδειγματικά μια τέτοια κρίση. 

«Είμαι ο Σίμον Κιάερ. Είμαι χαρούμενος που παίζω ποδόσφαιρο με τη φανέλα της Μίλαν και είμαι υπερήφανος αρχηγός της εθνικής ομάδας της Δανίας». Αυτό γράφει στο προφίλ του στο twitter.

Τέτοια υπερηφάνεια για το περιβραχιόνιο που φορά, το τίμησε όσο λίγοι με τη συμπεριφορά του στο «Πάρκεν». Και γι' αυτό πρέπει ο ίδιος να νιώθει υπερήφανος, τα λόγια που έγραψαν εκατομμύρια άνθρωποι γι' αυτόν είναι το καλύτερο βραβείο, το πιο μεγάλο, το πιο σημαντικό. 

Δεν έχει σημασία πόσο καλός παίκτης είναι ο Κιάερ. Απολύτως καμία σημασία. Δεν θα μετρήσει στο τέλος της καριέρας του αν κατέκτησε τίτλους ατομικούς και συλλογικούς. Απολύτως καμία σημασία. Όσα έκανε αυτός ο άνθρωπος το απόγευμα του Σαββάτου δεν προκαλούν υπερηφάνεια μόνο στους συμπατριώτες του, αλλά σε όλο τον ποδοσφαιρικό κόσμο, σε όλους όσοι παρακολούθησαν σοκαρισμένοι όσα συνέβησαν μετά την κατάρρευση του Έρικσεν στο παιχνίδι με τη Φινλανδία. 

Την ώρα που όλοι έστελναν τις ευχές τους για να καταφέρει να μείνει στη ζωή ο άσος της Ίντερ, αποθέωναν ταυτόχρονα την υποδειγματική στάση του αρχηγού της Δανίας. Ο Κιάερ, μαζί με τους εξαιρετικούς γιατρούς φυσικά που έσπευσαν και έκαναν ακριβώς αυτά που έπρεπε για να μη χαθεί μια ανθρώπινη ζωή, είναι ο άνθρωπος που θα θέλαμε να έχουμε δίπλα μας.

Πρώτος αυτός πήγε να δει τι συνέβη στον συμπαίκτη του. Γράφεται, μάλιστα, πως του έδωσε και τις πρώτες βοήθειες, για να μην υπάρξει πρόβλημα με τη γλώσσα μετά την κατάρρευση, κάτι που θα μπορούσε να είχε αποβεί μοιραίο. Σίγουρα ήταν αυτός που τον γύρισε ανάσκελα, του έκανε τις πρώτες μαλάξεις. 

Και μετά όταν γεμάτη αγωνία η γυναίκα του Έρικσεν κατέβηκε με κλάματα στα μάτια στον αγωνιστικό χώρο, ο Κιάερ, μαζί με τον Κάσπερ Σμάιχελ, έπρεπε να φανεί ψύχραιμος, αν και ήξερε πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση. Πήρε την γυναίκα στην αγκαλιά του, την κράτησε σφιχτά, της ψιθύρισε λόγια υποστηρικτικά. Και την κράτησε σε απόσταση. Όχι, δεν χρειαζόταν να δει κι εκείνη το θέαμα που είχε αντικρίσει ο ίδιος μερικά λεπτά νωρίτερα. 

Μα είχε κι άλλο χρέος. Να προστατέψει τον Έρικσεν από τον κανιβαλισμό, από τους αδηφάγους που ήθελαν ένα τηλεοπτικό πλάνο, μια φωτογραφία του. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να δει όλος ο κόσμος πως είναι ένας άνθρωπος που έχει καταρρεύσει. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να γεμίσουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με την φωτογραφία ενός ανθρώπου που έδινε μάχη για να μείνει στη ζωή. Μια εικόνα που θα αποτυπωνόταν στα μάτια των μικρών παιδιών του, για ποιο λόγο να έβλεπαν τον πατέρα τους έτσι; 

Και ο αρχηγός έδωσε την εντολή: «Φτιάξτε τείχος, προστατέψτε τον». Και έτσι στάθηκαν οι Δανοί διεθνείς, μια ομάδα στα εύκολα μα κυρίως στα δύσκολα, ασπίδα προστασίας για να μην δει κανείς άλλος τον Έρικσεν. Ανθρώπινο τείχος τον συνόδευσε όταν ήταν πάνω στο φορείο μέχρι να μπει στο ασθενοφόρο.

Και μετά; Δεν άντεξε να βγει να παίξει. Όταν οι Δανοί επέστρεψαν στον αγωνιστικό χώρο για να συνεχιστεί το παιχνίδι, ο Κιάερ δεν ήταν εκεί. Ο ήρωας είχε λυγίσει. Ανθρώπινο. Όπως εξήγησε ο ομοσπονδιακός τεχνικός της Δανίας, Κάσπερ Χιούλμαντ, ο αρχηγός είχε λυγίσει… «Είναι πολύ καλοί φίλοι με τον Έρικσεν. Ήταν συγκλονισμένος, βαθιά συγκλονισμένος. Σκεφτόταν αν θα μπορούσε να κάνει μια προσπάθεια και να βγει, αλλά ήταν τελικά αδύνατον να το κάνει». 

Δεν θα πάρει τη «Χρυσή Μπάλα» ή το «Χρυσό Παπούτσι«.. Δεν θα κατακτήσει Μουντιάλ. Ναι, αλλά θα είναι πάντα εκείνος ο ήρωας που έκανε τα πάντα για να σώσει τον συμπαίκτη του.

Θα είναι για πάντα ο Σίμον Κιάερ ο σπουδαίος άνθρωπος που έκανε όλο τον κόσμο να κλάψει από συγκίνηση. Αυτός που γέμισε με δάκρυα τα μάτια μας και θα μας κάνει για πάντα πια να υποκλινόμαστε κάθε φορά που θα τον βλέπουμε.

Θα θυμόμαστε πως την ώρα που εμείς παίρναμε βαθιές ανάσες προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουμε τι έχει συμβεί, την ώρα που ο συμπαίκτης του έχασε τη δική του ανάσα, αυτός ήταν εκεί… Με τη δική του ανάσα…  

Σαν να ήταν ο δικός μας αρχηγός, ο φίλος μας, ο σύντροφός μας...