Συγνώμη Μικρασιάτισσα γιαγιά…

Του δημοσιογράφου Μίλτου Ιωαννίδη.

Με αφορμή ένα πρόσφατο άρθρο που διάβασα, θεωρώ χρέος μου, ως γόνος Μικρασιατών προσφύγων, να γράψω τις δικές μου αναμνήσεις απο την Μικρασιάτισσα γιαγιά μου.

Άλλωστε, γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Συνοικισμό του Άργους. Σε προσφυγική γειτονιά...

Όταν η γιαγιά μου, η Ασημίνα Ιωαννίδου, "έφυγε" απο τη ζωή, ήμουν μόλις δεκαέξι ετών.

Θυμάμαι όμως, τις διηγήσεις της. Στα δικά μου τα μάτια, υπήρξε άλλωστε μια ηρωίδα.

Παντρεύτηκε σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών.

Με την καταστροφή της Σμύρνης, ήρθε στην Ελλάδα, η υπόλοιπη οικογένεια της, βρέθηκε στη Βηρυτό και από εκεί κατέληξε στη Σουηδία, (συνάντησε τους συγγενείς της πολλά χρόνια μετά, απο τύχη, γιατί η ζωή κρύβει εκπλήξεις και περιπέτεια).

Υπήρξε ορφανή πατρός, καθότι ο πατέρας της σκοτώθηκε στα τραγικά εκείνα συμβάντα που οδήγησαν στην καταστροφή.

Όταν ήρθαν στην Ελλάδα, κατοικούσαν πρώτα στους στρατώνες του Καποδίστρια και έπειτα σε μια... παράγκα στην πλατεία του Συνοικισμού και μόλις χτίστηκαν τα πρώτα κρατικά σπίτια, της παραχωρήθηκε ένα όπως και σε όλους τους ξεριζωμένους απο τα πατρογονικά εδάφη.

Σε ηλικία 24ετων, έμεινε χήρα με πέντε παιδιά καθότι ο σύζυγος της σκοτώθηκε σε εργατικό δυστύχημα.

Εκεί την βρήκε η κατοχή της χώρας.

Η μοίρα όμως της επιφύλασσε ένα ακόμη πιο αποτρόπαιο γεγονός.

Έχασε σε ηλικία ενός έτους, το "στερνοπούλι" της, την κόρη της.

Όμως αυτή η ηρωίδα, άρχισε να πουλάει τα φτωχά υπάρχοντα της σε διάφορα χωριά.

Πήγαινε και ερχόταν με τα πόδια, απο το Άργος στο Άστρος.

Τα αντάλασε με καρπούς ή λάδι για να μπορέσει να θρέψει τα παιδιά της.

Φορτωμένη πήγαινε, φορτωμένη ερχόταν.

Παράλληλα, ρίχτηκε με θερμή στον αντιστασιακό αγώνα και βασανίστηκε απο τους "Γερμανοτσολιάδες". Τους συνεργάτες των κατακτητών.

Στη Νέα Κιο, είχε σώσει τη ζωή ενός αγωνιστή. Τον έκρυψε σπίτι της με ρίσκο να τους πιάσουν και να τους στείλουν στο απόσπασμα.

Ένας απο τους γαμπρούς της, υπήρξε ο αείμνηστος αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης Βαγγέλης Κλαδούχος που τιμήθηκε για τον αγώνα του εναντίων των άθλιων κατακτητών της χώρας.

Μετά την απελευθέρωση, πάντρεψε και προίκισε τα παιδιά της. Απέκτησε εγγόνια και δισέγγονα.

Μια "γερακίνα" που δεν υπολόγισε στιγμή δυσκολίες.

Μια εμπόρισσα απο τις λίγες. Με κοφτερό μυαλό. Αν και αναλφάβητη γνώριζε τρεις γλώσσες!

Απο εκείνη, έμαθα ορισμένες αλήθειες.

Πράγματι, οι πρόσφυγες, αντιμετώπιζαν την έχθρα.

"Τουρκόσπουρους" τους έλεγαν.

Ομως, οι άνθρωποι αυτοί, απο Ελλάδα έφυγαν και σε Ελλάδα ήρθαν!

Χρόνο με τον χρόνο, "μπόλιασαν" με την Μικρασιατική αρχοντιά τους, (Η Σμύρνη εκείνη την εποχή θεωρούταν το Παρίσι της Ανατολής), την Ελλάδα.

Με το "εμπορικό τους δαιμόνιο", με το ρεμπέτικο τραγούδι, με τις ιδέες τους, με την εργατικότητα τους, συνέβαλλαν όχι μόνο στην ανοικοδόμηση της χώρας απο τα συντρίμμια και τις στάχτες που άφησε πίσω του ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος, αλλά και στην δημιουργία ενός πολιτισμού που αργότερα τον εξύψωσαν στα πέρατα του κόσμου οι πνευματικοί κολοσσοί που γεννήθηκαν σε αυτά τα χώματα.

Στον Συνοικισμό, ως παιδί, γνώρισα και ανθρώπους άλλων εθνικοτήτων.

Αρμένιους, Σύριους, που αφομιώθηκαν απο την κοινωνία.

Αγάπησαν πραγματικά την Ελλάδα.

Και εμείς τους αγαπήσαμε.

Η συντριπτική πλειονότητα των Ελληνίδων και των Ελλήνων, είναι αληθές ότι διακατέχονται απο αισθήματα φιλοξενίας.

Σε αυτή τη μικρή γωνία της γης, "γεννήθηκε" Ο ΞΕΝΙΟΣ ΔΙΑΣ.

Πως είναι λοιπόν δυνατόν, κάποιοι να μιλούν για ρατσισμό των Ελλήνων;

Πως είναι δυνατόν να υπάρχει αυτή η γενίκευση;

Κάνεις δεν έχει το δικαίωμα να παριστάνει τον πιο ανθρωπιστή απο τους άλλους όπως κάνεις δεν έχει το δικαίωμα να παριστάνει τον πιο πατριώτη απο τους άλλους.

Οι έννοιες και οι αξίες της φιλοξενίας, του ανθρωπισμού, της κουλτούρας, του πατριωτισμού, δεν ανήκουν σε καμία ιδεολογία.

Δεν μπαίνουν σε κομματικά ή ιδεολογικά "στεγανά".

Κάνεις δεν έχει το δικαίωμα να τις μονοπωλεί για τον εαυτό του.

Οι έννοιες και οι αξίες αυτές, είναι πανανθρώπινες.

Κάνεις δεν έχει το δικαίωμα να βάζει "ταμπέλες" σε άλλους ανθρώπους.

Κάνεις δεν έχει δικαίωμα να χλεύαζει και να γελοιοποιεί τις απόψεις των άλλων.

Κάνεις δεν έχει το δικαίωμα να γενικεύει και να προσβάλει έναν ολόκληρο λαό, εν προκείμενω της Ερμιονίδας, αποκαλώντας τους "ρατσιστές" ή όποιον άλλο χαρακτηρισμό σκαρφιστεί.

Το θέμα με την δομή του "Γαλαξία", και τους κατατρεγμένους είναι αλήθεια πρόσφυγες και μετανάστες που μένουν εκεί, είναι πολύ σοβαρό για να αντιμετωπιστεί με αφορισμούς, οργή ή ακραία ρητορική και διάθεση.

Επιβάλλεται να λυθεί ειρηνικά, ομαλά και με σεβασμό στον ΑΝΘΡΩΠΟ. Όποια εθνικότητα και αν έχει, όποια θρησκεία και αν πιστεύει, ο άνθρωπος είναι πέρα και πάνω απ'ολα. Αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο.

Όμως, το να παίρνεις το δράμα των προσφύγων της Μικρασίας του 1922 και να το συγκρίνεις με το δράμα των προσφύγων του 2020 είναι άτοπο και ατυχές.

Άτοπο και ατυχές γιατί δεν προσφέρει τίποτα αυτή η συζήτηση, παρά μόνο διχάζει.

Δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα με κανέναν λαό του κόσμου.

Τα πολιτικά παιχνίδια, δεν αφορούν εμάς.

Εμείς οι λαοί, ζητάμε ειρήνη.

Ως Ελλάδα, ασφαλώς και θα φιλοξενήσουμε εκείνους τους πρόσφυγες και τους μετανάστες που θα μπορέσουμε να τους εξασφαλίσουμε αξιοπρεπείς συνθήκες διαμονής και διαβίωσης.

Σε καμία περίπτωση δεν είμαστε ρατσιστές όποιοι ισχυριζόμαστε ότι δεν μπορούμε ως Ελλάδα, (που ακόμα μετράμε τις πληγές που μας άφησαν τα μνημόνια), να φιλοξενήσουμε περισσότερους απο όσους μας επιτρέπουν οι δυνάμεις μας.

Σε καμία περίπτωση δεν είμαστε ακραίοι ή φασίστες, όσοι λέμε ότι δεν γίνεται η Τουρκία να εκβιάζει την Ευρώπη με πρόσχημα το Προσφυγικό-Μεταναστευτικό ζήτημα και να εξάγει το αδιέξοδο της Πολιτικής της σε εμάς.

Αυτό έκαναν πάντα οι "γείτονες" μας.

Τι θα έπρεπε δηλαδή να κάνουμε ως Ελλάδα; να τους λέμε κι 'ευχαριστώ;

Ελπίζω η ομαλότητα να επικρατήσει στο τέλος.

Ο διχασμός στους "απο δω" και στους "απο κει" μη ξεχνάμε ότι στο παρελθόν, έχει αποδειχτεί καταστροφικός. Ομοίως η οργή και ο θυμός.

Αυτή τη στιγμή, έχουμε ανάγκη απο ενότητα και ομαλό κλίμα.

Σήμερα δε, περισσότερο απο ποτέ...

Η κοινωνική ειρήνη, επιβάλλεται να επικρατήσει.

Αυτό είναι το "χρέος " που αναλογεί στην καθεμία και στον καθένα ξεχωριστά.

Ένας και μοναδικός λοιπόν δρόμος υπάρχει :

Αυτός της ευθύνης.

Οτιδήποτε άλλο, δεν έχει τίποτα να προσφέρει πάρα μόνο διχασμό.

Είμαστε σίγουροι ότι μας συμφέρει αυτη την ώρα;

Ούτε τώρα, ούτε ποτέ ξανά διχασμός.

Αρκετά περάσαμε.

Φτάνει...