Ελάχιστα πράγματα μπορεί να ταράξουν την trendy κοινωνία του Μιλάνου και να μην έχουν σχέση με τη μόδα ή την Formula 1.
Αλλά στην πανέμορφη στοά, με τον επιβλητικό θόλο, που βγάζει κατευθείαν στο Duomo, αύριο δεν υπάρχει άλλο θέμα συζήτησης από το «Derby della Madonnina», το ντέρμπι της… Παναγίτσας.
Μια μονομαχία ανάμεσα σε δύο διαφορετικούς κόσμους, ανάμεσα σε δύο διαφορετικές τάξεις, ανάμεσα στο γιν και το γιαν. Μίσος, ταξικές διαφορές, οικονομική αυτοτέλεια, όλα είναι κομμάτι της ιστορίας αυτών των αναμετρήσεων που δεν έχουν προηγούμενο και κατατάσσουν το ντέρμπι της Λομβαρδίας στην τέταρτη θέση των clasico όλου του κόσμου. Ο τοπικιστικός χαρακτήρας της κόντρας είναι ενισχυμένος και σε αυτό συμβάλλει και το κοινό στάδιο που χρησιμοποιούν οι δύο σύλλογοι.
Ο μύθος λέει ότι Αγγλοι μετανάστες που εγκαταστάθηκαν στο Μιλάνο, ίδρυσαν το 1889 τη Μίλαν για να μπορούν να παίζουν το παιχνίδι που έμαθαν στην πατρίδα τους και πολύ σύντομα μετέτρεψαν το «soccer» σε «calcio». Στις 9 Μαρτίου 1908 μια ομάδα δυσαρεστημένων μελών της «Milan Cricket and Football Club» αποφάσισε να αποσχιστεί από τον σύλλογο και να ιδρύσει έναν άλλο, ο οποίος θα ήταν περισσότερο ανοιχτός σε ξένους παίκτες και δεν θα περιοριζόταν μόνο στους Ιταλούς. Αυτός ήταν ο βασικός λόγος που 15 μέλη άφησαν τη Μίλαν και δημιούργησαν την «Internazionale», την Ιντερ.
Η ονομασία της νέας ομάδας καταδείκνυε και την αιτία του «σχίσματος». Από την πρώτη κιόλας μέρα, ο καινούργιος σύλλογος άνοιξε τις πόρτες του σε όσους μη Ιταλούς παίκτες ήθελαν να αγωνιστούν φορώντας τη φανέλα του.
Το προσωνύμιο «Derby della Madonnina» προέκυψε από το άγαλμα της Παναγίας στον τρούλο του καθεδρικού ναού Ντουόμο που αποτελεί το σύμβολο της πόλης. Πέραν της αρχικής κόντρας που είχε προσωπικά και εθνικά κίνητρα εν συνεχεία τη «σκυτάλη» του ποδοσφαιρικού διχασμού του Μιλάνου πήραν τα κοινωνιολογικά κριτήρια. Τα χρώματα στην Ιταλία έχουν την δική τους σημειολογία από την εποχή του Μεσαίωνα. Το κόκκινο είναι συνυφασμένο με τις λαϊκές μάζες και το γαλάζιο με την άρχουσα, αριστοκρατική τάξη. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν το γεγονός ότι τις τάξεις των «ροσονέρι» πύκνωσαν οι ... ήρωες της εργατικής τάξης του Μιλάνου ενώ εκείνες των «νερατζούρι» η μπουρζουαζία των Λομβαρδών.
Κοντολογίς, αριστεροί εναντίων δεξιών, εξ ου και κάποτε στις κερκίδες των οπαδών της Μίλαν κυμάτιζαν οι σημαίες με τον Τσε Γκεβάρα, κάτι που πολλά χρόνια μετά δεν… κόλλαγε με την είσοδος του Σίλβιο Μπερλουσκόνι στα διοικητικά ή των νυν, Ασιατών και για τις δύο, ιδιοκτητών…
Δημοσιεύτηκε στο «Scripta Manent» της «Sportday» στις 19 Οκτωβρίου 2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου