χώρας μετά το clasico και η Μαδρίτη χωρίζεται… στα δύο όποτε η Ρεάλ αντιμετωπίζει την Ατλέτικο. Ένα… ζευγάρωμα που έχει αντιπαλότητα 113 ετών αλλά και δεκάδες ιστορικά ματς, από την παράδοση 14 ετών που η Ατλέτι δε νικούσε στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου» ως τους δύο, πρόσφατους τελικούς του Champions League που βρήκαν νικήτρια τη Ρεάλ αλλά σε αμφότερους… μετά το 90λεπτο.
Η
αντιπαλότητα πηγάζει φυσικά από την κοινωνία της Μαδρίτης. Η Ρεάλ ανήκε στην αστική τάξη και η Ατλέτικο στην εργατική, διόλου
τυχαίο που το «Σαντιάγο Μπερναμπέου» είναι χτισμένο δίπλα στο...χρήμα, σε
εταιρείες, σε τράπεζες, σε κολοσσιαίους ομίλους, ενώ το «Βιθέντε Καλδερόν»
παλιά και το «Μετροπολιτάνο» πλέον, συνορεύουν με ένα εργοστάσιο… ζυθοποιίας.
Βεβαίως,
επικρατούσε κάποτε (και όχι άδικα) η
αίσθηση ότι ο δικτάτορας Φράνκο περισσότερο ευνοούσε την Ατλέτικο παρά τη Ρεάλ.
Η έκβαση του εμφυλίου (1936-39) και ο σχεδόν εμμονικός συγκεντρωτισμός της
φρανκικής δικτατορίας, άρχισε άμεσα να δείχνει σημάδια: η Ατλέτικο κέρδισε το
πρώτο της πρωτάθλημα αμέσως (1940), κατακτώντας την πρώτη κούπα που απονεμήθηκε
επί Φράνκο. Στα χρόνια που ακολούθησαν ως τις αρχές της δεκαετίας του 1950 η
Ατλέτι πανηγύρισε τον τίτλο άλλες τρεις φορές, ενώ η Ρεάλ… καμία. Ταυτόχρονα
όμως η Ρεάλ άρχιζε κι εκείνη να χτίζει τον δικό της χαρακτήρα, που διαμορφώθηκε
κυρίως γύρω από δύο προσωπικότητες, εξωγηπεδικά από τον πρόεδρο Σαντιάγο
Μπερναμπέου και μέσα στο γήπεδο από τον Αλφρέδο ντι Στέφανο. Η κατασκευή του
νέου γηπέδου «Τσαμαρτίν», όπως αρχικά ονομάστηκε το «Μπερναμπέου», το φαραωνικό γήπεδο των 120.000 θέσεων
υψώθηκε πλάι σε τράπεζες και μεγάλα εταιρικά γραφεία που επίσης πήραν θέση
στον συγκεκριμένο δρόμο, κι άρχισε γρήγορα να μαγνητίζει τη φιλόδοξη
στρατιωτική νομενκλατούρα, στο πλαίσιο ενός καθεστώτος που έτσι κι αλλιώς είχε
την πρόθεση να συγκεντρώσει τις δυνάμεις του στη Μαδρίτη.
Διαβάστε ΕΔΩ το πλήρες άρθρο και τα προγνωστικά
Σαββάτου, γράφει ο Νίκος Μποζιονέλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου